Είμαι χαρούμενη, πολύ χαρούμενη και το βλέπετε αυτό ξεκάθαρα στη φωτογραφία με το διάπλατο χαμόγελο μου μαζί με τις δίδυμες κουκλίτσες μου και τον Θάνο Παράσχο, που τον ξαφνιάσαμε με μια επίσκεψη-έκπληξη αρκετό καιρό μετά τον τοκετό μου στο EmBIO.

Τώρα που κρατάω τα δίδυμα κορίτσια μου, ο κόσμος μοιάζει απόλυτα σωστός. Αλλά θυμάμαι καλά την εποχή πριν το emBIO, τότε που η ελπίδα έμοιαζε κάπως... θεωρητική. Η διαδρομή προς τη μητρότητα είχε τις δικές της σκιές, μέχρι που συναντήσαμε τον ειδικό Θάνο Παράσχο. 

Αυτό που ξεχώρισα αμέσως στον κύριο Παράσχο δεν ήταν μόνο οι γνώσεις του, αλλά ο τρόπος που τις μετέδιδε: με μια ήρεμη σιγουριά που κατάφερνε να διαλύσει τις δικές μας ανησυχίες, χωρίς ποτέ να ωραιοποιεί την κατάσταση. Μιλούσε για πιθανότητες, αλλά κυρίως μιλούσε για πλάνο, για επόμενα βήματα. Ένιωθες ότι δεν ήσουν απλώς ένας φάκελος, αλλά άνθρωποι με μια ιστορία που άξιζε την προσοχή του.

Η πορεία των εξετάσεων και της θεραπείας είχε, φυσικά, τις ανατροπές της. Αλλά η αίσθηση ότι είχαμε έναν καπετάνιο που ήξερε τα νερά, έκανε τη διαφορά. Κάθε ερώτηση, κάθε μικρή κρίση πανικού από μέρους μας, αντιμετωπιζόταν με σοβαρότητα, κατανόηση και αισιοδοξία.

Η μέρα που γεννήθηκαν τα κορίτσια μας δεν ήταν απλά το τέλος μιας διαδικασίας. Ήταν η κορύφωση μιας σχέσης εμπιστοσύνης που χτίστηκε βήμα-βήμα. Κοιτάζοντάς τες τώρα, νιώθω μια ευγνωμοσύνη που πάει πέρα από την απλή χαρά. Είναι η αναγνώριση ότι η επιστήμη, όταν συνδυάζεται με γνήσια ανθρωπιά, όπως αυτή του κυρίου Παράσχου, μπορεί όντως να φωτίσει και τα πιο δύσκολα μονοπάτια.