Jam e lumtur, shumë e lumtur, dhe këtë mund ta shihni qartë në foto nga buzëqeshja ime e gjerë, së bashku me vajzat e mia të dashura binjake dhe Thanos Paraschos, të cilit i bëmë një vizitë surprizë mjaft kohë pasi linda në EmBIO.

Tani që mbaj në krahë vajzat e mia binjake, bota më duket plotësisht e drejtë. Por e mbaj mend mirë kohën para emBIO-s, atëherë kur shpresa dukej disi... teorike. Rrugëtimi drejt mëmësisë kishte hijet e veta, derisa takuam specialistin Thanos Paraschos. 

Ajo që më bëri përshtypje menjëherë te Dr. Paraschos nuk ishte vetëm dija e tij, por mënyra se si e përçonte atë: me një siguri të qetë që arrinte të shpërndante ankthet tona, pa e zbukuruar kurrë situatën. Ai fliste për probabilitete, por kryesisht fliste për një plan, për hapat e ardhshëm. Ndjeje se nuk ishe thjesht një dosje, por njerëz me një histori që meritonte vëmendjen e tij.

Ecuria e analizave dhe trajtimit natyrshëm kishte uljet dhe ngritjet e saj. Por ndjesia se kishim një kapiten që i njihte ujërat, bëri gjithë ndryshimin. Çdo pyetje, çdo moment i vogël paniku nga ana jonë, pritej me seriozitet, mirëkuptim dhe optimizëm.

Dita kur lindën vajzat tona nuk ishte thjesht fundi i një procesi. Ishte kulmi i një marrëdhënie besimi të ndërtuar hap pas hapi. Duke i parë ato tani, ndjej një mirënjohje që shkon përtej gëzimit të thjeshtë. Është njohja se shkenca, kur kombinohet me humanizëm të vërtetë, si ai i Dr. Paraschos, mund të ndriçojë vërtet edhe shtigjet më të vështira.