Zwanger bij de eerste IVF-poging

Ik ben een vrouw, 37 jaar oud en ik woon in Athene (Griekenland). Mijn naam is Aphrodite P. en ik ben nu ruim 7 jaar getrouwd. Ik ben vorig jaar moeder geworden door IVF (In-Vitro Fertilisatie) bij EmBIO.

Ik heb besloten om mijn persoonlijke verhaal met u te delen, ik hoop zo vrouwen die last hebben van onvruchtbaarheidsproblemen een hart onder de riem te steken. Ik hoop ze weer wat motivatie te geven en ze minder alleen te laten voelen tijdens deze moeilijke reis.

Ik weet heel goed dat elke vrouw een ander pad zal volgen om zwanger te worden. Ik beschouw mezelf als gelukkig dat dit bij de eerste poging is gelukt, maar de meeste vrouwen hebben 3, 4, 5 of zelfs meer pogingen nodig, wisselen tussendoor van arts en hopen dat de volgende poging raak zal zijn. Helaas loopt de geneeskunde nog ver achter en kunnen ze geen slagingspercentage van 100% bieden bij de eerste IVF-poging.

Toen we getrouwd waren zijn we meteen gaan proberen om zwanger te worden.

Ik trouwde 7 jaar geleden. Ik was een gezonde vrouw. Mijn partner Petros was ook gezond en nog lang niet in de leeftijd waar de vruchtbaarheidsproblemen bij mannen vaak beginnen. Ik was 30 en hij 32.

We probeerden voor de bruiloft al zwanger te worden en hebben beide een actieve en gezonde levensstijl. We aten bewust en onze algehele gezondheid was goed. Helaas gingen er jaren voorbij waarin ik niet zwanger werd.

4 jaar na onze bruiloft realiseerden we ons dat er iets mis was en dat we dit verder moesten onderzoeken. Ik was teleurgesteld in mijn eigen gynaecoloog. Hij vond geen oorzaken maar kon me ook niet uitleggen waarom ik niet zwanger werd.

Het nastreven van een vruchtbaarheidsspecialist.

Hier begon ik informatie te verzamelen bij vrouwen die ik kende en heb ik op internet veel informatie van fertiliteitsspecialisten gelezen.

Ik heb met drie gynaecologen overleg gehad voordat ik bij EmBIO terecht kwam. Door met hen te praten, realiseerde ik me dat er geen uitzonderingen zijn als het gaat om onvruchtbaarheid. Het kan ieder stel overkomen, ongeacht de hoeveelheid tijd die we per week aan sport besteden, de hoeveelheid vruchtensap die we drinken of hoeveel salade we per week eten.

Ik kwam er ook achter dat je als stel in de 30 meer dan een jaar moet wachten voordat men zich realiseert dat er een vruchtbaarheidsprobleem is. We hebben vier jaar verloren omdat we luisterden naar mensen die zeiden dat we jong waren en dat ik zwanger zou raken als we er niet meer zo mee bezig zouden zijn en gewoon zouden ontspannen.

Vanaf het moment dat ik op zoek ging naar de beste fertiliteitsexpert duurde het nog een jaar. Toen trof het begin van de Covid19-pandemie ons en de quarantaines hielden ons nog een jaar tegen. Het was niet mogelijk om de vereiste tests uit te voeren. Tijdens deze tests was ik erg bang dat ik nooit zwanger zou worden.

Diagnose onvruchtbaarheid

De medische tests bij dr. Paraschos lieten zien dat er een oorzaak was voor de onvruchtbaarheid. Mijn man en ik konden het beiden niet geloven. We zijn beiden gezond en ontdekten toch dat de kans dat we zonder hulp zwanger zouden worden minimaal was omdat we dichterbij de 40 kwamen!

Toen we de diagnose hoorden, voelden we ons extreem verdrietig en verwoest. Alsof we met geweld werden verpletterd door een enorme golf waardoor we ons richtingsgevoel totaal verloren. Toen de eerste schok wegebde, werd deze vervangen door een enorme kloof en een eindeloos verdriet dat dagenlang aanhield. Ik vond het erg lastig om nog normaal te functioneren op mijn werk en mijn dagelijkse verantwoordelijkheden uit te voeren. Ik barstte vaak zomaar in tranen uit. Het was alsof ik in rouw was.

Ik was niet verdrietig dat ik IVF nodig had, omdat dit bij duizenden stellen voor komt, maar ik twijfelde wel of ik ooit een baby zou kunnen krijgen.

Zover ik me kan herinneren ging ik er altijd vanuit dat ik op elk moment een kind zou kunnen krijgen. Maar nu uit het niks veranderde 'als we kinderen hebben' in 'als we kinderen kunnen krijgen'..

Deze meedogenloze vragen zijn ingebed in de geest van een vrouw die een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaat. We hebben allemaal een bepaalde voorstelling van de toekomst en nemen het voor lief dat we kinderen kunnen krijgen. Wanneer deze zekerheid echter verdwijnt, worden we achtervolgd door duistere gedachten als "Wat zal er gebeuren als ik nooit kinderen krijg?" of “Wat als de behandeling mislukt?”

Ontspan, alles komt goed.

Het was erg moeilijk voor ons om met het verdriet van onze onvruchtbaarheid om te gaan en er waren zoveel aspecten van onze situatie dat de mensen om ons heen het gewoon niet leken te begrijpen. Wat een onschuldige opmerking of troostende opmerkingen leek, maakte ons juist vaak verdrietiger.

Het helpt niet als mensen in de naaste omgeving zeggen "Probeer te ontspannen en alles komt goed" als u te maken heeft met onvruchtbaarheid. Aangezien er een specifiek medisch probleem was, wat had het dan voor zin dat ik bevrijding probeerde te bereiken? Vergeten we hoeveel mensen kinderen krijgen in tijden van oorlog of extreme angst en onzekerheid? De eieren en het sperma hebben geen absolute rust nodig om zich te verenigen, dit kan in elke situatie.

Ik geloofde dat eerst wel maar nu ben ik me hiervan bewust: stress veroorzaakt geen onvruchtbaarheid, maar onvruchtbaarheid veroorzaakt stress. Het enige wat we konden doen was het advies van de arts opvolgen en hopen op het beste.

We luisterden aandachtig naar het veelbelovende succespercentages van IVF voor gevallen zoals de onze, maar het zaadje van twijfel had zich zo goed in onze geest geworteld omdat geen enkele vruchtbaarheidsdeskundige het resultaat kan garanderen.

Het begin van onze IVF-reis

Eindelijk kwamen alle medische tests op verzoek van de arts tot een einde, werd een behandelplan opgesteld, werden we grondig geïnformeerd over elke fase van de behandeling en waren we klaar om aan ons IVF-avontuur te beginnen.

Hoewel IVF routine is, is het geen eenvoudige taak. Het is niet pijnlijk of fysiek gevaarlijk, maar het is emotioneel belastend.

Ik ben met mijn IVF-cyclus gestart toen ik een afspraak bij de arts had. Ik onderging de noodzakelijke hormoontherapie en hoopte dan mijn eierstokken de beste eicellen zouden produceren. Ik merkte dat mijn lichaam reageerde en ervaarde exact de veranderingen die me verteld waren. Ik voelde dat het eindelijk tijd was voor actie, in plaats van het eindeloze wachten, wat verlengd werd door de COVID-19 pandemie.

Nadat de hormoonbehandeling afgerond was gingen we door met het verzamelen van de eicellen. Van degenen die ontwikkeld waren, waren er 5 rijp. Vandeze 5 werden er 3 bevrucht en we hebben in spanning gewacht welke zich zouden ontwikkelen om door te kunnen met het terugplaatsen van het embryo. Uiteindelijk bereikten 2 van de 3 het blastocyststadium en deze werden teruggeplaats in mijn baarmoeder.

Daarna moest ik twee weken wachten tot ik een zwangerschapstest kon doen.

Deze twee weken duurden als twee jaar..

Ik moest twee weken wachten om erachter te komen of ik zwanger was. Dit waren de langste twee weken van mijn leven! Alleen vrouwen die dit ook doorstaan hebben begrijpen me.

Petros en ik planden verschillende activiteiten die ons deze twee weken door hielpen. Ik probeerde er constant achter te komen of ik "zwangerschapssymptomen" had, of ik iets bijzonders voelde. Ik voelde echter niks en dat maakte me nog angstiger.

Toen de twee weken voorbij waren liet ik de noodzakelijke bloedtest te laten doen die zou uitwijzen of ik zwanger was of niet. Ik heb mezelf moeten tegenhouden om thuis geen zwangerschapstest te doen. De arts adviseerde dat niet te doen omdat deze niet accuraat zijn en een vals-negatieve uitslag kunnen geven.

De bloedtest biedt integendeel 100% nauwkeurigheid, maar het nadeel is dat het een paar uur duurt voordat de uitslag bekend is.

Ik ging, gaf bloed en kwam weer zenuwachtig thuis. We hebben drie uur gewacht op het telefoontje van de verpleging.

Voor degenen onder jullie die mijn verhaal lezen, er is natuurlijk geen spanning omdat u het resultaat in de titel van mijn verhaal hebt gelezen. Maar zo kunt u mijn doodsangst die ochtend voorstellen.

Zwanger bij de eerste IVF-poging

Toen we hoorden dat ik zwanger was, voelde dat als het gelukkigste moment van mijn hele leven. Eindelijk was het moment er waar Petros en ik zolang op gewacht hadden en zo hard voor gevochten hadden. We waren extreem blij om zwanger te raken bij de eerste poging. Al met al voelden we ons zo ongelooflijk gelukkig dat we een positieve ervaring hadden met onze IVF-behandeling en dat het na één keer raak was. Ik ben me er heel erg van berwust dat dit niet voor alle stellen geldt.

Ik ben blij dat ik zo goed reageerde op de behandeling. We zijn ook erg blij dat we de geweldige begeleiding en ondersteuning hadden van het team van dr. Paraschos. Tot slot: van de twee teruggeplaatste embryo's heeft één zich ingenesteld en ontwikkeld. Ik heb nu een dochter van 4 maanden oud en ik ben een vermoeide maar erg gelukkige moeder. Petros en ik denken erover om een jaar na de eerste geboorte nogmaals te proberen om een baby te krijgen.

Ik hoop dat mijn eigen succesvolle ervaring met IVF een lichtpuntje is voor stellen die nu of in de toekomst een IVF-behandeling ondergaan. Omring uzelf met positiviteit en geduld. Houd uw hoofd omhoog en durf te dromen over een mooie zwangerschap en een prachtige familie!

Heel veel liefs,
Aphrodite P.