"Χαλαρώστε παιδιά, η ζωή -τελικά- είναι πολύ ωραία."

Φόβος, φόβος, φόβος... Η κόρη μου, μου χαρίζει ανθοιάματα που τον καταπολεμούν, λέει. Προτείνει 4 σταγόνες, πίνω 24, ο φόβος εκεί. Στήνω ολόκληρη συνωμοσία, να μην υποψιαστεί κανείς το παραμικρό, να μην καταλάβει κανείς ότι Τρίτη πρωί μπαίνω για επέμβαση, "επεμβασούλα" όπως τη χαρακτήριζε ο γιατρούκος μου, ο μέγας Θάνος Παράσχος, για να μην τρομάξω.

Το σκάω σχεδόν από το σπίτι, σύμμαχος όπως πάντα σ όλα τα σκασιαρχεία της ζωής μου η ξαδέλφη Ειρήνη. Το ΙΑΣΩ είναι 3 λεπτά από το σπίτι. Φοβάμαι πάρα πολύ, ακόμα και στις ταινίες, κλείνω τα μάτια σε σκηνές χειρουργειου και τώρα πρέπει να πρωταγωνιστήσω εγώ, σ αυτές. 

Νομίζω ότι πονάω ήδη. Αν της έλεγα να στρίβαμε δεξιά να πάμε στη θάλασσα; Φοβάμαι γαμώτο!

''Λοιπόν μαντάμ -της λέω- αν πάθω κάτι, θα με κάψετε οπωσδήποτε, όχι όμως τύπου μπάρμπεκιου, όπως στα Μυστικά της Εδέμ, προχθές, τα παιδιά θα μοιραστούν ό,τι έχω, ο Νικόλας και η Κίρκη, να το μάθουν με πολύ προσεκτικό τρόπο και να είναι όλοι δίπλα τους και να φροντίσεις να δημοσιευτούν, λίγο καιρό μετά, οι σημειώσεις που ξέρεις...''

Δε με διακόπτει, γιατί ακριβώς την ίδια τρέλλα κουβαλάει κι αυτή και τα ίδια ακριβώς λέει σε εμένα, όταν φεύγει αεροπορικό ταξίδι.

Από πολύ νωρίς στη ζωή μου, είχα την απόλυτη βεβαιότητα της αθανασίας μου!!! Ζούσα δε, ειδικά μέχρι τα 30, σαν να είχα υπογράψει και το σχετικό συμβόλαιο με το Σύμπαν .Οταν όμως άρχισαν να φεύγουν οι δικοί μου άνθρωποι, κάποιοι φίλοι, κάποιοι συνάδελφοι, ξεκίνησα ν αμφισβητώ την ισχύ του συμβολαίου. Ετσι σήμερα, βρέθηκα μ έναν θεαματικό πήδο στο άλλο άκρο. Φοβάμαι τα πάντα, υποψιάζομαι δολοφονικούς ιούς, βλέπω εφιάλτες με βουτιές στο κενό, κρατιέμαι όταν κατεβαίνω σκάλες, γιατί δε θα μου άξιζε ό γελοίος θάνατος μιας θεαματικής σαβούρδας.

Στο νοσοκομείο, όλα είναι ύποπτα ειδυλλιακά, σαν να συγκεντρώθηκαν εδώ οι πιο ευγενικοί και διακριτικοί άνθρωποι του κόσμου. Το δωμάτιο ωραιότατο, ο στρατός των νοσοκόμων που παρήλασε αυτά τα δύο 24ωρα, εξυπηρετικότατος αλλά και αποτελεσματικότατος. Η απόλυτη φροντίδα. (Σκέφτομαι ότι εργάζομαι ως δημοσιογράφος από 17 χρόνων, αμοιβόμενη το μεγαλύτερο διάστημα με μισθούς εξευτελιστικούς. Από τότε μέχρι σήμερα, σχεδόν τα μισά χρήματα, είναι οι κρατήσεις στο Ταμείο των δημοσιογράφων, άρα ήλθε η ώρα να ''απολαύσω''τα θετικά αυτής της χρόνιας αφαίμαξης.

Ξέρετε πού θέλω να καταλήξω; Προσέχετε και υπολογίζετε τον εαυτό σας πάνω απ όλα και κυρίως ΠΑΝΩ από τη δουλειά. Και σας το λέει αυτό μια σεσημασμένη εργασιομανής, που θεωρούσε φυσιολογικό να εργάζεται 18 ώρες την ημέρα, 30 τόσα χρόνια.. Αυτό σκεφτόμουν στο αυτοκίνητο της Ειρήνης, βλέποντας στην Κηφισίας, κάποιους κατακόκκινους ανθρώπους, να μουντζώνονται στο φανάρι.

Χαλαρώστε παιδιά, η ζωή -τελικά- είναι πολύ ωραία.

22-09-2010

Πηγή: http://www.mediasoup.gr